859

161-nji bap

859

161-nji bap

859

161-nji bap

"Ibn Abbasdan (Allah ondan razy bolsun) rowaýat edilmegine görä, ol şeýle diýipdir: “Men bir gije Pygamberimiz sallallahu aleýhi wesellemiň aýaly, daýzam Meýmuna bintul-Harisiň öýünde ýatdym. Pygamberimiz sallallahu aleýhi wesellem (şol gije onuň ýanynda) ýatdy. Gijäniň bir bölegi geçenden soň, Pygamberimiz sallallahu aleýhi wesellem turup, asylgy duran suw tulumyndan ýeňilje täret aldy (‘Amr Onuň täret alyşynyň juda ýeňil we gysga bolandygyny görkezerdi). Soňra turup, namaza durdy. Men hem turup, Onuň täret alşy ýaly täret aldym-da, soňra gelip, Onuň çep tarapynda durdum. Ol meni sag tarapyna geçirdi, soňra Ol Allahyň isledigiçe namaz okady. Soňra Ol gyşaryp dem alyşy eşidilýänçä uklap galdy. Soňra azançy gelip, Oňa namazyň wagtynyň bolandygyny habar berdi. Pygamberimiz sallallahu aleýhi wesellem onuň bilen namaza çykyp gitdi we täret alman namaz okady”. Biz ‘Amra: “Adamlar: “Pygamberimiz sallallahu aleýhi wesellemiň gözleri uklasa-da, ýüregi uklaýan däldir, diýip aýdýarlar” diýdik”. ‘Amr şonda şeýle diýdi: “Men ‘Ubeýd ibn ‘Umeýriň: “Pygamberleriň düýşleri wahydyr” diýip, soňundan hem: “Men seni düýşümde gurban edýändigimi görýärin” {Soffat:102} diýen aýaty okanyny eşitdim” diýipdir. "

حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ، قَالَ: أَخْبَرَنَا سُفْيَانُ، عَنْ عَمْرٍو، قَالَ: أَخْبَرَنِي كُرَيْبٌ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا، قَالَ: بِتُّ عِنْدَ خَالَتِي مَيْمُونَةَ لَيْلَةً، فَقَامَ النَّبِيُّ ﷺ، فَلَمَّا كَانَ فِي بَعْضِ اللَّيْلِ، «قَامَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ فَتَوَضَّأَ مِنْ شَنٍّ مُعَلَّقٍ وُضُوءًا خَفِيفًا - يُخَفِّفُهُ عَمْرٌو وَيُقَلِّلُهُ جِدًّا -، ثُمَّ قَامَ يُصَلِّي، فَقُمْتُ، فَتَوَضَّأْتُ نَحْوًا مِمَّا تَوَضَّأَ، ثُمَّ جِئْتُ، فَقُمْتُ عَنْ يَسَارِهِ، فَحَوَّلَنِي، فَجَعَلَنِي عَنْ يَمِينِهِ، ثُمَّ صَلَّى مَا شَاءَ اللَّهُ، ثُمَّ اضْطَجَعَ، فَنَامَ حَتَّى نَفَخَ، فَأَتَاهُ المُنَادِي يَأْذَنُهُ بِالصَّلاَةِ، فَقَامَ مَعَهُ إِلَى الصَّلاَةِ، فَصَلَّى وَلَمْ يَتَوَضَّأْ» قُلْنَا لِعَمْرٍو: إِنَّ نَاسًا يَقُولُونَ: «إِنَّ النَّبِيَّ ﷺ تَنَامُ عَيْنُهُ وَلاَ يَنَامُ قَلْبُهُ» قَالَ عَمْرٌو: سَمِعْتُ عُبَيْدَ بْنَ عُمَيْرٍ يَقُولُ: إِنَّ رُؤْيَا الأَنْبِيَاءِ وَحْيٌ ثُمَّ قَرَأَ: ﴿إِنِّي أَرَى فِي المَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ﴾ [الصافات: 102].